Maandag 23 juli

's Ochtends om 10.00 uur eindigde ons verblijf bij de gastgezinnen. Het was een gezellig weekend! We hebben de kans gehad een kijkje te nemen in het leven van een braziliaans gezin. We hebben allen in twee tallen verschillende uitstapjes gemaakt. Zo zijn de meeste van ons zondags naar de wekelijkse markt in Porto Alegre geweest. Dit was een hele grote markt waar vanalles en nog wat verkocht werd. Er was een deelwaar antiek en boekenverkocht werden, een deelwaar kunst verkochtwerden een deelwaar sieraden verkocht werden. Ook waren er veel kraampjes met allerlei eten. Tevens waren er veel mensen die campagne aan het voeren waren voor de aankomende verkiezingen.

Na het afscheid van de gastgezinnen hebben we het weekend met elkaar nabesproken. Toen kwam het busje en werd het tijd om afscheid te nemen van Hans

We hebben uiteindelijk ongeveer 2 uur langer over de reis gedaan. Aangekomen in het hotel stond er een grote pan kippensoep voor ons klaar. Na het eten van de soep zochten we onze kamers op en gingen naar bed. Dag 9 zat erop.

Lidwien

Zaterdag 21 juli

Hallo,

Voor het eerst deze week hebben we kunnen uitslapen. Gisteravond zijn we door ons gastgezin opgehaald bij het hoofdkantoor van COMIN. Ons (Pieter en Tekalign)gastgezin bestaat uit een vader en moeder met Daniel,hun zoon van 25. Ze komen oorspronkelijk uit de VS maar wonen al een hele tijd in Brazilië. Het huis waarin we hebben geslapen is een grote benedenverdieping met een voor en achtertuin. Toen we aankwamen viel meteen op dater geen groot hek voor het erf stond (maar wel boven de dakgoot).Dit was het eerste huis dat we in Brazilie zagen dat dat niet had. Ze vertelden dat ze eerst helemaal geen beveiliging hadden. Toen werd er ingebroken, en ten hebben ze een hekboven de dakgootgeplaatst. Daarna werd er weer ingebroken, toen hebben ze elektrische dradenover het hek gespannen. Waar Hans ons eerder deze week nog vertelde dat mensen deze beveiliging vooral uit gewoonte doen, blijkt het hier dus gewoon heel nodig te zijn. Zoals Daniel het zei: je moet in Braziliëzoveel beveiliging voor je huis hebben dat het lijktalsof het moeilijk is om in te breken, maar zo weinig dat het lijkt alsof je minder waardevolle spullen in huis hebt dan de buren.

We gingen gisteravond eerst naar een klassiek concert in de Lutherse kerk. De muzikanten die hier optraden schenen heel bekend te zijn. De hele kerk zat dan ook vol. De pianiste was zo fanatiek dat een snaar vande pianobrak. Het opvallendst voor ons was hoe de Brazilianen elkaar begroetten. Ook wij kregen als Hollandse gasten van veel mensen een hand en knuffel. Vooral Jan-Peter ging hier erg fanatiek in mee.

We hebben relaxed kunnen ontbijten, omdatwe geenprogramma hadden.Daarna heeft Allan (vader) onshun tuin laten zien.Hierin stonden verschillendefruitbomen zoalsgrapefruit, ananas en vruchten waar we nognooit van hadden gehoord. Wehebben hier ook voor het eerst ons vieze kleren kunnen wassen.Al snel was het middageten klaar waar de vrouw des huizes de hele ochtend over heeft gedaan. Het bestond uit lasagne met groentesaladeen eenhele bak met een heerlijk typisch braziliaanse toetje (dezelfde waarJan-Petereen paar dagen geleden nog een extra bakje van vroeg in eenrestaurant).

Hierna gingen we met Daniel naar de universiteitsbibliotheek, waarzijn vader werkt. Daar hebben we zijn lunch gebracht, foto's laten zien van ons weblog en, heel verrassend, de chimarau, de indiaanse thee, gedronken. De universiteitsbibiliotheek is de op één na grootste theologische bibliotheek van Zuid-Amerika. Allan isals hoofdbeheerder verantwoordelijk voor 85.000 boeken.

Hierna hebben we de katholieke kathedraal van Sao Leopoldo bezocht. Hier was het graf van pater Reus, die genomineerd is om zalig verklaard te worden. Daarom wordt zijn graf nu door heel veel mensen bezocht. De kathedraal was indrukwekkend, maar wel erg modern in vergelijking met Europese kathedralen, die er natuurlijk al eeuwen staan. Door het stadje rijdend viel op dat alles in Duitse stijl was. Dit komt omdat volgende week het feest van de Duitse immigratie gevierd zal worden, een tiendaags evenement dat hier nog groter is dan het onafhankelijkheidsfeest. Je kon overal Bratwurst e.d. krijgen en voor alle winkels hingen balonnen in de kleuren van de Duitse vlag.

Vanavond hopen we een Braziliaans feest te bezoeken. Daniel is de oprichter van een social network site in Brazilie waarop je aan kunt geven naar welke feesten je gaat en wie je daar kunt onmoeten: www.pwigo.com. Hier hebben we ons op aangemeld, waardoor we tien reals korting krijgen. Annemarie en Lidwien krijgen nog meer korting. Het antwoord op de vraag waarom vrouwen goedkoper naar binnen kunnen dan mannen was simpel: als er geen vrouwen zijn, zijn er ook geen mannen, en is er dus ook geen feest.

Wij hebben uit de reacties begrepen dat onze teksten / foto's morgen in drie kerken voorgelezenzullen worden, heel leuk om te horen! Wij zullen morgen waarschijnlijk ook weer wat over onze reis vertellen in de kerk. We zijn namelijk uitgenodigd in de dienst van de Lutherse kerk hier. Hoe dat afloopt horen jullie snel.

Boa noite!

Tekalign en Pieter

Vrijdag 20 juli

Alles is relatief. Vandaag zijn we nog vroeger opgestaan dan gisteren, we werden om kwart over 7 opgehaald. Eerst werden we naar het hoofdkantoor van Comin gebracht, zodat we onze spullen daar konden achterlaten. vervolgens hebben we anderhalf uur in een busje gereden richting het dorp van de Guarani.

Het dorp leek het meest op een camping. De gebouwen zagen er een stuk beter uit dan gisteren, maar ze waren er niet heel tevreden mee omdat ze niet aansloten op hun eigen cultuur.

Vroeger woonden ze meer het binnenland in, vlakbij de Kaingang (een andere stam dan gisteren). Die grond was echter van de Kaingang dus ze moesten daar verplicht voor werken. Ons werd dus duidelijk dat er ook veel verschillen zijn tussen de inheemse volken onderling. Nu wonen ze vlakbij Sao Leopoldo. Ze woonden eerst langs de snelweg, waar ze hun producten verkochten. Veel wonen daar nog steeds, maar deze hadden deze grond gekregen van de gemeente, 7 hectare, en wonen daar nu met 39 families. Dit is te weinig omdat er nog veel Guarani zijn die niet daar kunnen wonen, en ze nu eigenlijk al te weinig grond hebben voor zoveel mensen. Daarom zijn ze aan het proberen om de omliggende grond ook van de staat te krijgen.

De Guarani leven nog veel meer dan de Kaingang gericht op de eigen cultuur. Waar de Kaingang kinderen vanaf het 5e jaar naar een niet-inheemse school gingen, hebben deze Guarani een basisschool en middelbare school waar alle kinderen heengaan. Ze volgen hier het wettelijk verplichte onderwijs met leraren gefinancierd door de staat, aangevuld met Guaranicultuur. Er zijn voor alle Guarani, dus ook die langs de snelweg leven, tien plaatsen beschikbaar op de universiteit. Voor de goedkope universiteit geldt namelijk altijd een selectieprocedure en anders zouden er weinig Guarani aangenomen worden.

Na de middelbare school / universiteit gaan ze bijna altijd weer naar het dorp terug en gaan daar handwerkartikelen maken en verkopen. Ze vinden bijna nooit een andere baan. Dit komt door drie dingen: 1. Ze zijn vaak geen geschoolde arbeidskrachten 2. Ze worden gediscrimineerd op de arbeidsplaats 3. Ze willen hun cultuur behouden en daarom graag handwerkartikelen blijven verkopen. Wel doen ze soms ongeschoold seizoensarbeid.

We werden weer ontvangen door het dorpshoofd en een aantal anderen. Ze vertelden ons wat over henzelf en we mochten vragen stellen. Ze wilden ook dingen van ons weten.Daarna kregen we heerlijk brood en koffie.Vervolgens hebben we een rondje door het dorp gemaakt. We zagen nu inheemsen die langs de snelweg woonden. In armoedige hutjes vlechten zij de hele dag manden en proberen die te verkopen, maar er stopt, zeker in de winter, zelden iemand. Daarbij komt nog dat zij illegaal daar wonen omdat ze in het dorp niet meer passen. Tijdens de wandeling viel op dat overal afval lag. Dit viel ons, net als gisteren, op, omdat wij dachten dat indianen dat niet zouden doen omdat ze een met de natuur zijn. Wij vroegen dit en we kwamen er achter dat indianen nooit van iemand geleerd hebben hoe ze met afval om moeten gaan. Hen is een aantal jaar geleden geleerd hoe ze moeten consumeren, maar nooit hoe ze het weer op moeten ruimen. Er komt wel verbetering in, want de eerste prullenbakken en recyclebakken staan in het dorp.

Pieter, Tekalign, Jan-Peter en Hans gingen vervolgens met de mannen hout hakken in het bos. We gingen met drie met een groot kapmes gewapende mannen. Daar kwamen nog eens Jan-Peters indianenverhalen bij, maar we waren heel vriendelijk ontvangen dus we gingen in goed vertrouwen. Hier kregen we geen spijt van. We hakten een palmboom om en haalden daaruit palmhart, waarvan we een deel meteen opaten. We hakten ook een boom om waar ze beelden uit gaan snijden.Door het bos stonden vallen van de inheemsen waar ze dieren in vingen.Ondertussen lieten de inheemse mannen ons allerlei genezende en eetbare planten en bomen zien. We vonden het erg bijzonder dat ze er zoveel van wisten. Het werd duidelijk dat de inheemse volken over een onschatbare kennis beschikken, die niet verloren mag gaan. Andere Brazilianen hadden geen idee van zulke dingen, hoorden we van Hans, en wij al helemaal niet. Deze planten groeiden in een groot deel van het bos, maar in een ander deel waren ze allemaal verdwenen. Dit komt omdat dit deel gekocht was door een rijk persoon, namelijk de president van de voetbalclub Gremio, die er hoge bomen heeft laten zetten om papier van te maken. Daardoor verdwijnt alle natuur in zo n gebied.

De dames gingen kralen rijgen met de inheemse vrouwen. Zehadden ondertussen niet alleen mooie kettingen geregen, maar hadden ook veel vrouwen om zich heen gekregen die allemaal hun Nederlandse fotos wilden zien.

Daarna was het etenstijd. We aten mais, vlees en in as en olie gebakken brood. Hierna was het tijd om inkopen te doen. Dit keer waren het niet alleen sieraden, maar ook kleine manden, sambaballen, beeldjes en nog veel meer. Ook deze zullen we weer verkopen, dus er zit vast wat voor u bij.

Daarna hebben we weer gevoetbald, wat altijd een goed middel voor contact is. Er kwamen steeds meer kinderen meedoen. Al snel was het tijd om te gaan.

We hebben de kaars van de steungroepen aangeboden, wat weer erg gewaardeerd werd. We kregen een bedankwoord en ze vroegen ons om hun cultuur ook in Nederland bekend te maken, dus bij deze. Daarna zijn we weer 1,5 uur teruggereden, om bij Comin door onze gastgezinnen opgehaald te worden.Het eerste wat we deden toen we daar aankwamen was natuurlijk ons weblog bijwerken.

Donderdag 19 juli

We stonden vandaag vroeger op dan normaal. Na ontbeten te hebben werden we wederom opgehaald door Hans Trein, dit keer met een busje dat al om kwart over 8 klaarstond om ons te vervoeren naar het volk van de Kaingang.

De Kaingang is een stam die bestaat uit meerdere inheemse volken. Het volk dat wij bezochten leeft op een terrein van 2,5 hectare tussen Sao Leopoldo en Porto Alegre. Ze leven hier met ongeveer 170 mensen. Voorheen leefden ze op nog slechtere plekken, zoals op de afvalstortplaats, maar een aantal jaar geleden hebben ze met hulp van Comin deze plek gerealiseerd in samenwerking met de plaatselijke overheid. Veel buurtbewoners moesten eerst overtuigd worden omdat ze niet wilden dat er inheemsen bij hen in de buurt woonden. De kinderen gaan tot het vierde schooljaar naar hun eigen school, waar ze de taal en de cultuur van de Kaingang leren. Daarna gaan ze naar een 'normale' school, waar ze Portugees leren. Ook gaan ze naar de middelbare school. Sommigen gaan vervolgens nog naar de universiteit, maar bijna altijd keren ze uiteindelijk weer in hun dorp terug. Daar maken ze handwerkartikelen zoals manden en kettingen, die ze in de stad verkopen. Dit is hun bron van inkomsten.

We kwamen aan en werden ontvangen door het dorpshoofd en het adjunct-dorpshoofd. We kregen de typisch indiaanse thee die we ook bij Comin gedronken hadden (die naar rook smaakt). Vooral Jan-Peter en Hans vonden dit erg fijn. De inheemse leiders vertelden ons over hun cultuur en geschiedenis. Daarna waren ze erg benieuwd naar foto's die we hadden meegenomen. Met name een foto van een sneeuwpop vonden ze onbegrijpelijk: daar krijg je toch longontsteking van?Na deze foto's begrepen ze pas dat wij uit Nederland kwamen, dat Brazilië twee jaar geleden had uitgeschakeld op het WK. Ze zaten toen huilend voor de TV. Zelf hadden ze ook veel foto's. Hierop konden wij zien hoe het dorp er een paar jaar geleden uitzag, voor ze steun kregen van de overheid: erg armoedig, gewoon krotjes. Nu stonden er wel stenen huisjes maar de 'publieke' gebouwen als de kerk, de schoolen het gebouw waar we in ontvangen werden waren nog steeds armoedige krotten. De huizen deden het meest aan campinghuisjes denken: hele families woonden op een paar vierkante meter met één verdieping.

Hierna gingen we naar buiten.Wat opviel waren de talloze straathonden daar. Ons werd verteld dat die honden hier door mensen gedumpt worden en omdat de honden het er hier naar hun zin hebben blijven ze. We maakten bolletjes die voor bloemstukkengebruikt worden. Ook gingen we bamboe snijden voor manden, maar het is maar goed dat ze deze bamboe niet echt hoefden te verkopen. We hadden niet echt talent.Al snel kwam er een paar verlegen kinderen op ons af. Wij begonnen wat spellen te doen. Sport en spel verbindt en al snel kwamende meeste kinderen uit hetdorp erbij staan. Annemaria koekoek was vooral leuk omdat ze ook de Nederlandse woorden erbij zeiden. Ook speelden we de Braziliaanse spelletjes, waar we weinig van begrepen maar die wel erg grappig waren. De kinderen vroegen ons hoe je in het Nederlands tot tien telt.Dat leerden we hun en daarna hebben wij van hen geleerd hoe je dat in het Portugees en Kaingang doet (nu alweer vergeten, maar wel een goede manier voor een gesprek).

Een belangrijke plaats van het dorp was het voetbalveld. Met een halflekke bal speelde het halve dorp, vooral de jongens, voetbal op een zandveldje. Tekalign, Pieter en Rosemerijn speelden mee.

Hierna hebben we heerlijk gegeten met het typischin as gebakken brood en maïskoek van de Kaingang, waarnawe weer sportspelletjes gedaan hebben. Vervolgens hadden we gelegenheid om de handwerkproducten te kopen. We hebben prachtige kettingen, armbanden etc. gekocht. Een aantal voor onszelf maar ook een aantal bestemd voor de verkoop in Nederland, waarvan de opbrengst natuurlijk voor Comin zal zijn. Bent u dus nog op zoek naar een ketting, wacht nog even met kopen. Ondertussen kregen we het goede bericht dat Pieter toegelaten is tot zijn studie. Iedereen was heel blij, vooral ook omdat we dit vanavond met Caipirinhas (Braziliaanse cocktails) gaan vieren.

We hebben daarna eenworkshop gekregen om manden te maken. De manden waren eigenlijk te groot om in het vliegtuig mee te nemen, maar na een creatief plan voor hoe wede bagage gaan verdelen denken we dat het nu toch mogelijk is om ze mee naar Nederland te nemen. Tot slot hebben we een Nederlands lied gezongen.Iemand van de Kaingang zong voor ons een lied in zijn eigen taal.Ze waren erg blij met de kaars die we vervolgens aanboden namens de vier gemeenten.Het was een prachtige dag.

Ciao!

Annemarie en Pieter

woensdag 18 juli

Boa noite,

Hans was vanmorgen weer mooi optijd en we liepen naar het bureau van COMIN. Daar hebben Pieter en Sanne de cheque van de Meergaarden (ter waarde van 1730 euro) aan Hans en Cledes overhandigd. Binnen hebben we ons weer gesetteld in het zelfdekamertje als gisteren. Daar kregen we informatie van Hans en Arteno (was vroeger coördinator van COMIN, watHans nu is). Ze vertelden veel over de verschillende indianenstammen en wat COMIN doet. Zo helpt COMIN indianenstammen met schoon drinkwater door middel van het plaatsen van waterfilters. Vroeger was er altijd schoon drinkwater, want de indianen trokken rond, maar nu ze op één plek moeten wonen vervuilen ze hun eigen water. Ze wisten niet dat er bacteriën in het water leven, waar je ziek van kunt worden. Er kwam steeds meer kindersterfte. COMIN heeft met een microscoop bacteriën uit het water laten zien en zo duidelijk gemaakt dat zuivering belangrijk is. COMIN dwingt de indianen niks op, ze doen dit alleen als indianen dit zelf willen. Ook zorgen ze ervoor dat de indianen dit zonder verderehulp kunnen voortzetten. We kregen hierbij een film te zien, die duidelijke beelden liet zien van een waterfiltering van een indianenstam. Zo kregen wij er een goed beeld bij.

Tussen de middag hebben we weer lekker gegeten met een lopend buffet in een schoolkantine die op het zelfde terrein staat. Sanne had een heel lekker toetje met passievrucht. JP vond het toetje ook heel lekker en hij heeft speciaal in dekeuken gevraagd ofde kok ook zo'n lekker toetje voor hem wilde maken.

Daarna hebben we een rondleiding over het terrein/de campus gehad. Daar is een basisschool een middelbare school en een universiteit. Ook zijn er sportvelden, huizen en een bibliotheek. Grappig om te zien, alleen jammer dat de kinderen van de scholen nu 2 weken vakantie hebben. Het leek ons leuk om alle kinderen/jongeren van verschillende leeftijden door elkaar te zien. Op een gegeven moment stonden we voor een gebouw waar Hans vroeger op school heeft gezeten. Dat was toen een soort internaat. Er waren strenge regels en vaste tijden. Hij vertelde dat hij met zijn vriendjes wel eens stiekem ontsnapte om naar de film te gaan. Ohoh hansie! :O

's Middags vertelden Cledes en Hans verder over de verschillende indianenstammen en COMIN. Af en toe even een pauze, omdat het echt 2 dagen zijn met super veel informatie, wat toch erg vermoeiend is. Aan het einde hebben we het gehad over het bezoeken van de indianenstammen van donderdag en vrijdag. We hebben wat regels doorgesproken, zoals niet meteen foto's maken totdat Hans zegt dat het kan. Anders voelen zij zich erg bekeken. Sanne sloot de vergadering af met 'goooooeeeed' (subtiele hint dat het wel genoeg was voor vandaag). Eveline gaf Hans en Cledes nog Grolsch handschoenen uitGroenlo en we sloten af met een groepsfoto voor het gebouw.

Voordat we naar het hotel gingen mochten we nog even rondlopenin het winkelcentrum vlakbij het hotel. 's Avonds hebben we een paar dingenbesproken over het bezoeken van deKaingang (indianenstam) van morgen.

Abraço (omhelzing)

Sanne en Annemarie

Bedankt!

We hebben een heel druk programma, dus af en toe verschijnt ons verslag een dag later. We willen bij deze in ieder geval even iedereen bedanken die met ons meeleeft.

We danken iedereen voor de reacties op foto's en teksten op ons weblog. We hebben zelfs van een aantal mensen extra fotoruimte gekregen, heel leuk, hartelijk dank daarvoor!We hebben nu zeker genoeg ruimte om alle foto's van onze reis online te zetten.

We danken bovendien de steungroep voor de spreuken die we gekregen hebben. Elke dag is dit weer goed voor een inspiratiemoment, de afgelopen dagen zelfs in het Duits vertaald voor de mensen van Comin.

Bovendien danken we iedereen diegezorgd heeft dat we onderweg niet verhongeren. Met name Togetthere voor de chocola, de oma van Annemarie voor de snoepjes,buurvrouw Annie van Jan-Peter voor dechocoladerepen en de hele familie van Sanne.

Elke ochtend is het weer leuk om de reacties te lezen, duswe hopen dat iedereen ons zo fanatief blijft volgen!

Dinsdag 17 juli

Oi!!

Even weer een berichtje uit Brazilië!
Afgelopen dinsdag werden wij wakker in ons hotel in São Leopoldo.
Na een heerlijk ontbijt stond Hans Trein (de directeur van COMIN) beneden op ons te wachten.
Hij leidde ons rond door de stad. Hij bracht ons eerst naar een rivier die door São Leopoldo loopt, daarbij stond een groot monument die te maken had met de geschiedenis van São Leopoldo. Hans weet overal wat over te vertellen, dit doet hij dan ook met groot plezier.
Hierna liet hij zijn lutherse kerk zien, voor de Brazilianen is dit de kerk van het horloge, omdat daar een klok opstaat, dit is niet het geval bij andere kerken in de stad.
We zijn door allerlei straten gelopen van de stad. Heel opvallend is dat hier een veel lichtere bevolking is dan in Rio. Dit komt doordat er vroeger veel Duitsers naar dit gebied zijn gekomen. Hans is ookvan Duitse afkomst, hij praat dan ook vloeiend duits.
Na een aantal winkelstraten zijn we richting het bureau van COMIN gelopen. Het bureau staat heel goed afgeschermd met poorten en bewaking. Het staat op een soort campus waar allerlei andere gebouwen staan. We kregen een korte rondleiding door het bureau van COMIN. Hans vertelde hierbij een aantal dingen.

Het was toen tijd om even te gaan eten. We zijn naar een restaurant gelopen met een lopend buffet. Weer allemaal super lekker! We komen hier zeker niet om van de honger.
Op de terugweg naar het bureau van COMIN, kwamen we langs het huis van Hans. Daar hebben we even naar binnen gekeken. Alle huizen en flats zijn hier goed beveiligd en bewaakt, met hoge hekken en schrikdraad erboven. Volgens Hans is het hier niet heel onveilig, maar iedereen doet het dus gaan de meeste mensen hierin mee. Maar deze zekerheid heb je hier niet altijd.
Toen we aankwamen bij het bureau van COMIN hebben we eigenlijk de hele middag gepraat met Hans en Cledes (een vrouw die ook bij COMIN werkt). Deze dag stond in het teken van de geschiedenis van Brazilië en de inheemse bevolking. We hebben heel veel informatie gekregen wat heel fijn was en heel interessant. Hierover zullen wij in Nederland vast meer vertellen, dit nemen we allemaal mee.
We hebben tussendoor ook nog een heeeel bijzonder drankje gedronken. Jan-Peter vond het wel lekker, niet zo heel gek omdat het naar rook van een sigaret smaakt. Hans was er zo te zien helemaal weg van.
's Avondszijn we nog even uit eten geweest, omdat iedereen trek had. We zijn gaan eten bij een soort pannenkoekenhuis die ook tosti's verkochten. De meeste van ons hadden een lekkere hartige pannenkoek, maar Lidwien, Hermela en Sanne vonden het nodig om een pannenkoek te bestellen met witte chocolade en aardbeien, met het idee dat de pannenkoek ingesmeerd was met een beetje chocolade en bedekt met aardbeien, alleen was dit niet het geval... (3 gesmolten witte chocolade repen met 2 aardbeien)
De drankjes waren ook echt braziliaans: Suco de abacaxi com hortela (ananassap met munt/mint) en guaraná (typisch braziliaans sapje).
Toen alle buikjes vol waren, gingen we naar de hotelkamer van de jongens om te reflecteren over de afgelopen 2 dagen. Dit deden we aan de hand van een blad met verschillende smiley's. Je moest er 3 uitkiezen die wezen op je gevoel van de afgelopen 2 dagen. Na wat gitaarmuziek van Hanneke en Rosemerijn (en het kattengejank van Jan-Peter: hij probeerde een kat na te doen) gingen we allemaal slapen.
(op Pieter, Tekalign en Jan-Peter na)

Het was een tamelijk rustige dag, maar wel vermoeiend door alle informatie die we van verschillende mensen kregen.

Groetjes!

Hermela en Sanne

16 juli

OI!!!!!!

Onze tweede dag in Rio. Het belooft een hele andere dag te worden dan gisteren. Eerst ontbijten we heerlijk met onder anderemango en cake, wat hier heel normaal is om 's ochtends te eten. Om 9 uur werden we opgehaald door vaderNicholasbij onze casa bonita, waar we overnachtten. Vader Nicholas is de voorganger van de Anglicaanse kerk in de Cidade de Deus. Dit is één van de bekendste favela's in Rio (favela = sloppenwijk). Vader Nicholas is een hele beschaafde vriendelijke man met zo'n wit boordje om zijn nek. Na een tijdje rijden (maar vooral wachten in de files), komen we aan in de Anglicaanse kerk. Het is een mooi kerkje tussen alle vervallen huisjes. Om het kerkje zijn mooie schilderingen aangebracht van verhalen uit de bijbel, o.a. een schildering van een zwarte Jezus bij het avondmaal. In het kerkje ontmoeten we Jonathan, een jongen uitLonden die hier 2 maanden stage komt lopen,en een meisje dat is opgegroeid in de cidade de deus. We praten even met hun over hun jeugd, en het meisje verteld over het geweld, pistolenen de drugs in de favela waarmee zij is opgegroeid. Ook geeft vader Nicholas een presentatie over het ontstaan van de Cidade de Deus en over zijn kerk. Cidade de Deus is namelijk ooit een plek die bedoelt was om alle mensen zonder onderdak een nieuwe toekomst en bestaan te geven. Dit is echter uitgegroeid tot een gewelddadige favela met mensen die er niet gelukkiger op zijn geworden. Daarna geeft hij ons een rondleiding in het gebouw rondom de kerk, waar onder anderen projecten worden gedaan. Er is een klein muziekschooltje, een kapper en een lokaaltje waar het project Vrede voor de vrouwen word waargemaakt. Na de presentatie lopen we een stukje door de favela richting een restaurant waar we gaan eten. We eten een uitgebreide maalrijd midden tussen de mensen uit de favela voor maarliefst 1 real (dit is 40 eurocent!), om daar vader Frankie te ontmoeten van de katholieke kerk. Hij verteld ons over zijn werk en laat ons een kruis zien in de kerk, waarin kogels zijn verwerkt die hij heeft gevonden op straat, en die dus ook geschoten zijn! Er zitten ook kogels in, die de ziekenhuizen aan hem gegeven hebben en dus uit de lichamen zijn gehaald. Dit was wel erg bizar om te zien en het was ook een beetje dubbel om dit te zien in combinatie met het kruis van Christus. Na het bezoek lopen we door de Cidade de Deus, en we zien onder andere speelpleintjes en ononderhouden huisjes. Ook loopt er een rivier doorheen, wat een open riool blijkt te zijn. Het ruikt er dan ook niet al te plazant

Een lange vermoeiendeindrukwekkende dag!

Rosemerijn

(PS. nu we de cidade de deus overleefd hebben, kan ik jullie de film Cidade de Deus aanraden... Voor die tijd hadden jullie ons waarschijnlijk van de reis weerhouden haha!)